Makyaj

Önemli oyuncularımızdan Hazım Körmükçü'nün söyleşisinin yer aldığı ünlü kapak fotoğrafı (1935). Hazım, o yıllarda sahiden şöhretli, ismi tiyatroyla özdeşlemiş isimlerden biri, ne ki söyleşisinde çektiği geçim sıkıntısından bahsediyor, hak ettiğini alamadığını anlatıyor vs... O fasla hiç girmeyeceğim, sanatla geçinebilmek, hayat sürdürebilmek hiçbir zaman kolay olmadı... 

Fotoğraftan söz edeceğim, bir dönemin tiyatro zihniyetini anlattığını düşünüyor, yapay renklendirmesini, eklenmiş kaşları, uçları sivriltilmiş takma bıyığı, çalışılmış sert bakışları ayrıca seviyorum. Bu makyaj, bu belirginleştirme kimseye, üreticisine, seyircisine, gazetecisine ve Hazım'a fazlave tuhaf  gelmiyor. Aksine olması gerektiği gibi görülüyor, normal bulunuyor. 

Teatrallik denir ya, oyuncular ilgiyi üzerlerinde tutmak için abartıya kaçabiliyorlar, dikkat çekici olmak, seyirciyi etkilemeye çalışmak bazen hikayeden kopmalarını da sağlıyor.  İlk sinemacılarımız,  tiyatrocularla  çalışmak zorunda kaldıkları için bundan çok şikayet eder, mevcut "normallikten" kurtulmak ve başka bir gerçeklik kurmak isterlerdi. 

Biz bunu, aradan geçen doksan yıl sonra  "tuhaflığı" yaşayanların aksine kolayca görebiliyoruz, Hazım'ın çağdaşı olsak, hiç dert etmeyebilir, o normalliği paylaşabilirdik. Tiyatrocuların makyajını bir metafor ve örnek olarak hep aklımda tutarım, hayat da böyledir, gerçek ve normal hep değişir, biçim değiştirir, başkalaşır, eskir, yenilenir, yeni gibi gelir filan...