Zaman, ölüm kalım, hır gür...

Birileri söyleyince farkına vardım, evet, “hayat kısa” diyorum hep. Zaman akıp gidiyor, doğru kullanmak lazım. Boşa geçmesin günlerim istiyorum. Ölüm meselesini hırgürden, benim için saçma olan tartışmalardan uzak kalmak adına kullanıyorum daha çok. Nasıl söylesem, abartacağım biraz, İnsanlar genellikle ya sadece eleştiriyorlar veya sadece tek bir iş yapıp dönüp dolaşıp onu konuşuyorlar. Enerji kaybına yol açan anlamsız kavgalara  girmekten kaçınıyorum galiba. Kaçabiliyorum demek değil bu, kaçmak istiyorum. Bir ay sonra, bir yıl sonra unutacağınız bir kavgaya girmeyeceksiniz diye düşünüyorum. Çok kavga edilen bir çevrede büyüdüm, bıkkınlık da var bu arzumun içinde, anlamsızlığı anlamak da…

Oğlum doğana kadar ölümü pek akla getirmezdim, herkese oluyormuş, bir noktada ben ölürsem, ailem nasıl yaşayacak diye düşünüyorsunuz. Bir de yaşınız ilerliyor, hiç olmayacak bir şey değil artık diyeceğiniz bir döneme giriyorsunuz. Boşa geçmesin farkındalığı bu. Yaptığınız işle de övünmeyeceksiniz, geride kalmış bir şey çünkü. O da bununla ilgili. İşinize gücünüze bakacaksınız. Ne dersek diyelim üretimler kalacak geriye. Uzak duracaksınız. Hayaller olabilir, olmayabilir, oldurmaya çalışırsınız, hayalleri çok paylaşamıyorum. Olmazsa diye sakınıyorum, eskiden beri böyledir bende. Bir parça romantize ediyor olabilirim,  aslolan çalışmak ve üretmek. Çalışırsanız olur, inanırım buna.

 Sanatçılar genellikle haksızlığa uğradıklarını, kendilerine değer verilmediğini düşünerek üzülür, sinirlenirler ben bunu da enerji kaybı sayıyorum. İşinizi yapacaksınız, takdir ve tekdir başkalarının işi, yola devam edeceksiniz, hani futbolcular diyor ya “önümüzdeki maçlara bakacağız” diye… Türkiye’de herkes Orhan Pamuk’u eleştirir, onun kadar çalışan kaç yazar var. Sahi söylüyorum, kaç kişi var? Büyük laflar etmeye odaklanmış bir toplumuz, hepimiz bundan etkileniyoruz ama bir de işin çalışma faslı var. Ter döküyorsun, odaklanıyorsun, dünyadan kopuyorsun. Ha o iş kolay olmuyor.