Rafi Abi

Rafi (Rafael) Abi, Ankaralıydı, burada doğup büyümüş, Avustralya'ya taşınmak zorunda kalmış... Ama aklı buralarda, taraftarı olduğu Gençler maçlarında... Forumlarda yazıyormuş, yenince yenilince üzülüyor, seviniyor paylaşıyor filan...Dört beş yıl önce taraftarlar aralarında para toplayıp onu Türkiye'ye davet ettiler... Bu kısım eksikse daha iyi bilenler düzeltirler...

Türkiye'de misafir edildiği o dönemde bizim büroda tanıştım kendisiyle... Yeniden Ankara'da olmaktan mutluydu. Bir daha gelemem, bir daha göremem diyordu. Biz de biliyorduk. Sonra hastalandığını duyduk, bugün duydum, kaybetmişiz.

Ermeni'ydi, o gelişinde Ankara'daki ailesi kendileriyle görüşmesini istememişti... Nasıl desem, deşifre olmaktan korkarak yüzgeri etmişlerdi onu. Trajikti. O kadar yoldan gelmişsin, ailen, kızkardeşin seni istemiyor... Zalimsin memleket!

Rafi Abiyi ilk gördüğümde hafiften bıçkın, coşkulu ve iştahlı bir adam gibi geldi bana... Sadece o izlenimle onu hatırlayabilirdim. Ama bir şey oldu ve onu hiç unutamadım.

Yirmi yıl arayla aynı mahallede büyüdüğümüzü fark ettik. Aramızdaki konuşma birdenbire seyir değiştirdi. Aynı sokaklarda, aynı insanlarla konuşarak ömrümüzün bir bölümünü geçirmiştik. Çok ama çok şaşırmış, heyecanlanmış, dünya kadar Ermeni'yle yıllarca hiç anlamadan birlikte yaşadığımı öğrenmiştim. Rafi Abi, Ermenice bilmeyen bir Ermeni olduğu için Hemşinlilerin onunla nasıl gırgır geçtiklerini filan anlatıyordu... konuştuğu insanları biliyor, tanıyordum. Bizim Laz Teyze diye bildiğimiz kadının Ermeni olduğunu anlayınca kalakalmıştım. Fırınları, pastaneleri, eski arkadaşlarımı tek tek sahiden tuhaf bir baş dönmesiyle yeniden "tanıyordum."

Kendime, çocukluğuma, kimliklerini saklamak zorunda kalan komşularımıza dair garip bir aydınlanma yaşamıştım.

Rafi Abi de benim gibi Keçiören'de Gazino çevresinde büyümüştü. Geçtik, gittik, ardımızda gizli saklı bir dünya. Alkara bir elveda sana...

Fotoğraf: Funda, Rafi Abi'yle geldiğinde konuşmuştu, oradan.