15 ya da 16 yaşımdan beri günlük tutuyorum. Epeyce zaman sonra fark ettim ki bana terapi türü bir faydası oluyordu, pek çok şeyin üstesinden yazarak geliyordum.
Üç dört gündür, evde ofiste bir seri kitap arıyor ve bulamıyorum. Doğal olarak aradıkça, geçmişten kalan, kutulayıp kaldırdığım, unuttuğum bir dünya malzemeyle karşılaştım. Askerlikte yazdığım defterlerimi de o hengamede buldum, bir sayfasını hafif sansürleyerek paylaşacağım.
Günlük yazmak neyse de ... o yazdığını tekrar okumak insana şöyle iyi geliyor, nelere üzülmüşüm, ne abartmışım diyebiliyorsunuz...Bu da kötü değil, "yenisi de geçer" hissi veriyor insana...
2 yorum:
Orhan Pamuk'un günlükleriyle ilgili çok hoşuma giden bir sözü vardır, netten bulamayınca üşenmedim, yukarı çıkıp eski günlüğüme baktım (1998 yılı içinde not almışım), buyrun: "tuttuğum günlükleri tekrar görmek bile istemiyorum. geçmişte yaşadıklarım o kadar gülünç, basit ve çocukça geliyor ki, okumaya utanıyorum".
Haklı...
Yorum Gönder