Kaybolmak imkânsız

Yolculuk ile turistik yolculuk çok iç içe geçmiş olmakla birlikte aynı şey değiller. Felsefi anlamda tahayyül edilen yolcu, yola sorularla çıkar ve değişmek ister, ruhani bir risk alır. Çünkü aradığını bulamama ihtimali vardır  ve dönüşte artık başka birisi olmayı hayal eder. Turist ise programla, haritayla, tavsiyelerle gider, fotoğraflarla yol alır, hatıra toplar, güvenlik arayarak ilerler ve değişmeden geri döner.

Böyle düşünüldüğünde, her şeyin pazarlanarak metaya dönüştüğü bu dünyada “yolculuk” pek de çıkılan bir yol değil artık.

Turist “ölmek” istemez, yolcu ise madden ve ruhen ölümü göze alır. Eksik olduğunu düşündüğü bir şeyi bulmaya, hatta o eksiklikle yüzleşmeye gider. Asıl amacı eski benliğinin küçük bir cenazesini kaldırmaktır.

Gerçek yolculukta “görmek” değil, “karşılaşmak” vardır.

Turizm ise karşılaşmayı ortadan kaldırır. Her şey planlanmış, sürpriz, risk ve rastlantı dışlanmıştır. Oysa biliyoruz ki gerçek yolculuğun anlamı, kaybolma ihtimalindedir. Korku, endişe ve merak vardır ve hepsi aynı seferde yaşanır.

Bu tür romantizasyonları pek sevmem ama gerçek yolculuk, kaybolma ihtimaliydi. Şimdi herkesin konumu belli, yolu haritadan tanımlı, dönüş saati belirli. Haritalar, deneyimin yerini aldı fotoğraflar da hatıranın. İnsan artık gidemediği yerleri gezmekle yetiniyor. Kaybolamıyoruz. Ve kaybolamadığımız için artık değişemiyoruz.

Belki de bu yüzden, her yolculuk giderek turizme, her arayış giderek gösteriye dönüşüyor. 

Yolda olmanın büyüsü planlı olmakta değil, belirsizlikteydi. Bizse artık yola çıkmıyor, yalnızca bir sosyal medya fotoğrafına poz veriyoruz.