Tahta Bavul

Tahta bir bavul geçti elime, cumartesi günü zımpara çekip cilaladım, kulpunu filan da değiştireceğim. Ofiste yaşayacak,  benim efemeraların, en çok da eski fotoğrafların yuvası olacak.

Babam anlatmıştı, on beş yaşında filanken, yaşıtı olan bir akrabasıyla birlikte ilk kez Ankara'dan İstanbul'a gitmeye karar vermişler, turist gibi gezecek görecekler, gitmeden evvel, mahallede İstanbul'a gidenlerle konuşmuşlar, akıl fikir almışlar. İşte orada adamı kandırırlar, paranızı çalarlar, soyup soğana çevirirler, dımdızlak kalırsınız diye diye dünya kadar konuşan, tembihleyen çıkmış, bunlar da gitmişler gitmesine de üç kuruşları var, rezil oluruz, sersefil oluruz diye deli gibi etraftan, kalabalıktan, sağdan soldan korkmuşlar. 

İki ergen, o gerilimle yolda bayırda hem birbirinden ayrılamamışlar, hem de nerde soluklansalar tahta bavulları çalınmasın diye durup durup üzerine oturmuşlar...

Bu bavula oturma meselesi aklımda yer etmiştir, neden bilmem, hele çocukken, kendimi, uzak bir şehrin kalabalık bir meydanında hep bavula oturarak etrafı seyreden biri gibi hayal etmişimdir. 

Ne ki, benim üzerine oturulacak ahşap cinsi bavulum hiç olmadı...Biraz da ondan satın aldım, cilaladım, pakladım galiba...