Özen

Fotoğrafı, Erzurum'da tarihi bir kalede çektim, tavandaydı galiba, ulaşılabilir, açılabilir bir pencere değildi, havalandırma için yapılmış, sonradan cam takılmış filan... Yukarıya bakınca ışık görüyorsunuz, karanlığın içinden baktığınız için gözünüz kamaşıyor üstelik... 

Sanat bize  karanlığın içindeki o pencereyi ve oradan gelen ışığı genellikle "umut" olarak kodlar. Klişe ama çok benzer göndermelerle karşılaştığımız için hemen anlarız bunu... Kale olduğu için yukarıya ışığa doğru bakan mahkumlar hayal ettim ben de...

Yıllardır blog yazarım, bugünlerde ne yazsam saçma olacakmış gibi geliyor, sadece bu da değil, uyumak, yemek yemek, komedi filmi seyretmek, ısınmak ve saire de aynı şeyi hissettiriyor... On binlerce insan deprem bölgesinde mahrumiyet içindeyken ne yapsak-ne yaşasak-ne arzulasak haksızlık olacakmış gibi geliyor. 

Dün, üniversiteden bir hocamın sosyal medyada paylaştığı neşeli bir fotoğrafı gördüm, kafede birileriyle oturuyor ve kameraya gülerek poz veriyordu, onun adına içim acıdı. Keşke paylaşmasaydı diye düşündüm. Sırası mı filan... Bekleyebilirdi, paylaşmayabilirdi, erteleyebilirdi... Ben yapamam, hal bu iken neşemi ve eğlencemi, hatta kişisel kederimi paylaşamam.

Asrın en büyük facialarından biriyle karşı karşıyayız... Çok değil, bölgeden uzakta yaşayanlar için hayat bir hafta içinde normalleşecek, ekonomik etkileri mutlaka olacak ama bir biçimde hayatlarını sürdürecekler. Normali de bu belki ama yine de azami dikkat gerekiyor. 

Oldum olası insanların iyi şeyler yapabilme yeteneğine inandım, ona sığındım, iyi bir insan olduğumu düşünmüyorum ama daima iyi kalmaya çalıştım, kolay vazgeçebileceğim bir his de değil, özen etiği de o iyiliğin bir parçası...

Büyük bir trajedi yaşanırken nasıl davranacağımız ve yaşayacağımız önemli bir insanlık meselesidir. Ben galiba "hayat devam ediyor" tarafında oldum, farkındalıkla,  yapılması gerekeni yaparak, o özeni gösterip hayata devam etmekten yanayım. 

Blogta bu özeni olabildiğince göstermeye çalışacağım.