Gidilecek yer

Çocukken, biz Adana'dayken, evden kaçmışım, önemli bir şey de değil, annem perişan olmuş, komşular kaçırıldığımı düşünmüşler filan, sonra bana tren bileti satmadıkları için kös kös yürüyerek geri dönmüşüm, eve gitmek istiyormuşum, dedemin, babamın sevmediği adamın yanına Ankara'ya... Artık neye hararet yaptıysam? 

Evden ayrılırız, evden kaçarız, eve döneriz, evi özleriz...Büyüdüğümüz ev, en güçlü hatıralarımızla doludur, mutsuz oluruz, hayal kırıklığına uğrarız, başaramayacağımızı orada anlarız, ilk hötü zötü orada yaşarız, çalış derler, eve erken gel, evden çıkma, ve evet eve kapanırız, eve sığınırız, ev kalemiz olur, kıyamet çıksa çıkmayız dışarı...

Ev, gidecek yerimizdir...

Bugün pek çok yer dümdüz oldu depremden...Gidecek evi olmayan yüzbinlerce insan var artık.  Varınızın yoğunuzun moloza dönüşmesinden söz etmiyorum, insanların senelerce yaşadığı, hatırladığı, sevdiği ve sevmediği her şeyin yok olmasından söz ediyorum. Büyük bir çaresizlik bu...Tarif edilemez bir yoksunluk.