Hayal et!

Vakti zamanında kişiliği, bilgisi, ferasetiyle meşhur bir Lütfi Efendi varmış. Akıl sormaya gelen olurmuş ama o hep “Ben cahilim,” dermiş. “Kuru idim, ıslandım; sel beni neyler! Islandım, kurudum yel beni neyler! Mangırım yok, pulum yok; el beni neyler! Dostu, düşmanı aradım, hepsini kitapta buldum. Yaz günü çınar gölgesinde hem uyudum hemi okudum,” da dermiş. Yalan yok, bu nüktedan efendiyi kim ne zaman görse elinde, dilinde, başucunda kitap olurmuş.

Günlerden bir gün yine böyle çınar gölgesinde kitabını okurken hangi rüzgâr estiyse artık, mahallenin haşarı bebeleri dolmuşlar yanı başına. Başka yer yokmuş gibi oracığa çöreklenmişler, ne durulmuşlar ne susmuşlar. Aman ne gürültü! Çın çın etmişler tepesinde. Bakmış olacak gibi değil, ne okuyabiliyor ne de uyuyabilecek, çağırmış çocukları yanına. “Yol başındaki harabe var ya! Orada kargalarla konuşan,  koca sakalı yere, boyu arşa değen bir adam var, az evvel gördüm. Kalpleri görür, akılları okur. Zifiri siyahtır ama gecenin köründe dahi görünür, adına da ‘Deli Gücük’ derler," diye başlamış, allaya pullaya bir hikâye uydurmaya. Bebeler durur mu? Nefes almadan merakla koşmuşlar yol başındaki harabeye.

 Lütfi Efendi, bebeleri yollayınca güle oynaya gömülmüş kitabına. Ağustos sıcağında nasıl da serinmiş çınarın gölgesi.

Tam dalmışken patır kütür sesler duymuş, bir bakmış, deli deli koşanlar var yanından geçip giden. Telaşla koşuyor ahali. Üç beş olunca meraklanmış, tutmuş birinin yakasından “Yahu hayırdır ne bu telaş emmioğlu?” Adamcağız iki soluklanıp “Sorma Lütfi Efendi, aşağıdaki harabeye bir evliya inmiş, koca sakalı yere, boyu arşa değen bir adam. Onu görmeye gidiyorum.” Lütfi Efendi, adamı salmış salmasına da, tutamamış kendini, önce kıkırdamış, sonra koyuvermiş kahkahayı. “Görüyor musun şu ahalideki cahilliği, bir taş attık kuyuya sökün ettiler çıkarmaya.” Aklına yatmayınca bir duralamış “Hah, bildim, bu bizim hınzır bebelerin işi muhakkak.”

Gelen geçen, kan ter içinde bayır aşağı koşan eksilmiyormuş doğrusu. Kitabını okuyamaz olmuş Lütfi Efendi, doğrulmuş, iki dolanmış, gölgeden çıkmaya gözü yemiyor, “Yok bre hepiciği tozutmuş bunların,” diyormuş. Oturmuş geleni geçeni seyre dalmış. Bir de ne görsün! O aklıselim Kadı Efendi de koşanların arasında değil mi? Çıkıvermiş önüne, “Hayrola Kadı Efendi, nereye koşuyorsunuz?” Boncuk boncuk terlemiş yaşlı adam, dalağını tutup fıslaya fıslaya “Nasıl duymadın Lütfi Efendi? Yol başındaki harabeye Deli Gücük adlı bir evliya inmiş, görmeye gidiyoruz. Bu nasıl lütuftur sen bilirsin değil mi ama?”

 Lütfi Efendi duralamış elbet, öyle vara yoğa telaşlanacak adam değilmiş. Aklına yatmıyormuş ama bir yandan da  “Sahiden indiyse evliya?” demeye başlamış. Duramamış, “Yok ise taş atıp kolum mu yoruldu derim, döner giderim eve,” deyip kalabalığa karışmış,  başlamış aşağı doğru koşar adım inmeye.

 Hani düğünde toplanmaz bu kadar insan. Çepeçevre sarmışlar harabeyi. Lütfi Efendi kalabalığın önüne doğru ite kaka ilerlemiş. Hani ne kadar anlatsak az. Lütfi Efendi, bakınmış evvela, pek de bir şey görememiş...

Derken, Deli Gücük namlı evliya yıkık dökük harabenin kerpiç duvarlarından yavaş yavaş yükselerek doğrulmuş, masallardaki dev misali büyümüş, aşağıdaki ahaliye bakıyormuş. Etrafında uçuşan kargalar... Varın meraklı kalabalığı siz düşünün! Ayılanı bayılanı, secdeye varanı, istavroz çıkaranı, dili tutulanı, toprağı öpeni, sular seller gibi ağlayanı. 

Sonra ateşin dumanı gibi havaya karışıp görünmez olmuş Deli Gücük.

Lütfi Efendi dahi gördüğü manzaraya akıl sır erdiremeyip yanındaki uzun boylu, cüsseli, koca sakallı köylünün koluna yapışmış, “Söyle be adam, olmaz böyle bir iş de! Hayal bu de!” Köylü, yere çöken şaşkınlık içindeki Lütfi Efendi'nin kulağına eğilmiş, “Hayal elbet. Herkes hayal etti efendi, göze göründü.”

 Lütfi Efendi köylüyü bir daha görememiş, sonraları onu aslında hiç görmediğini, kendisini de cevabını da hayal ettiğine karar vermiş. 

Kitaplarına dönmüş.