Yanıyor

Aralıklarla ofise uğrayan bir sahaf var, sahaf diyorum ama toplayıcılıktan gelen biri demek daha doğru, ilgimi çekeceğini düşündüğü "tam sana göre" dediği kitaplar getiriyor, yüzgeri etmiyor, alışveriş seyrini bozmamaya özen göstererek her zaman bir şeyler satın alıyorum. Koşar adım geldiği gibi gidiyor. 

Geçen geldiğinde durası geldi ve tasnif etmeye çalıştığım orijinal sayfalara-çizgilere bakarak, "abi sen bunları  topluyor musun" diye sordu, "topluyorum, eline geçerse ilgilenirim" dedim. 

"Geçen" dedi "elime geçti bunlar gibi şeyler ama onlar sapık sapık şeylerdi, yaktım hepsini." Herkes sahaf değil, herkes mesafe kuramıyor, insanlar sevmedikleri "şeylere" karşı kolayca acımasız ve kıyıcı olabiliyor, garezle husumetle konuşabiliyorlar. Yakmayı duyunca üzüldüm tabii ama "niye yakıyorsun, bunlar değerli şeyler, hem para kazanırsın, hem de meraklısı, alıcısı çıkar, sattığında birilerini mutlu edersin" mealinde ikna edici bir tonda tatlı dille konuştum, yanan yandı, bundan sonra aklında kalsın istiyorum. 

Sonradan anladım ki sapık dediği adam eşcinselmiş... önce koleksiyoncu sandım, daha fazlasıymış ve eşcinsel aşkı ve erotizmi anlatan çizgi romanlar yapıyormuş. Adını sordum, hatırlamıyordu, ister istemez merak ettim, konuştukça yurt dışına erotik çizgi romanlar üreten biri olduğu kanaatine kapıldım,  sayfalarca çizgi roman çizmek az şey değil çünkü...  Kendisi için, amatörce bir hevesle bile çizse az şey mi, büyük sabır ve meşakkat, bilenin de yok... Merakımı anlayınca "adını bizim çocuk biliyor" dedi.

Bir iki hafta sonra Ayrancı Pazarında karşılaştığımızda yanında çalışan "bizim çocuğa" sordu, sahiden traji komik bir sahneydi, genç çocuk, sobada yakılan sayfaları  hatırlayınca tıpkı patronu gibi  "Abi sapıktı ya" diye kasavetle ve ekşiyerek başladı, "adı batsın" parlamasıyla lafını bitirdi...

Ölüyorsun, sadece yazdığın, çizdiğin, sakladığın her şey değil mahremin bile birilerinin eline geçiyor, ve sonra hiç yokmuş ve hiç yaşamamışçasına,  adı batsın öfkesiyle "yakılıyorsun"

Cehennem burada, içimizde, evimizde, kalbimizde... hep beraber yanıyoruz işte.