Çileden çıkma

Çileden çıkma diye çok sevimli bir deyişimiz var, , sonrasında başgösteren öfke patlamasını açıklamak için "kontrolden çıkma" anlamında kullanıyoruz. Pek çok insan için “taraf değilse seyretmesi zevkli bir şey” de galiba…

Yaşadığımız hayat bu öfke patlamalarını azaltmak üzere çeşitli mekanizmalar geliştirir, okullar, polisler, mahkemeler, kitaplar, dersler, psikologlar, ilaçlar, telkinler… İyimser bir ifadeyle “ne gerek var[dı]” diye başlayıp öfkemizi bastırmamızı salık verirler, yapamıyorsak cezasını çekeriz, tecrit edilir, hapsedilir ve hatta tedaviye zorlanırız.  

Ne zaman çileden çıkarız? Dikkat edin, hiddet göstermiş herkes asıl olarak şunu vurgular: “yapmamasını söyledim, bir kez daha yaptı”… Edebiyat, bunu daha çok vurgular, o hiddet kontrolsüz olamaz, koşullar değişmediyse karakter mutlaka isyan eder.

Çileden çıkmak, tek başına kötü bir şey değil, bir değişim potansiyeli taşıyor, toplumu ve kendimizi, koşullarımızı değiştirme enerjisi veriyor. Hiç çileden çıkmamış birisi bana çok tatsız, öyle bir hayat çok yavan geliyor… öyle yazar, öyle edebiyat… pıyy

Ve evet, sürekli çileden çıkmış gibi davranan insanlar arasında yaşıyoruz, tivit atar gibi büyük laflar edip, herkese haddini bildiriyor, maşallah hiç yanılmıyorlar… Onlar çileden çıkmıyorlar tabüükine… Bana eğlenceli gelenler, “sessiz atın çiftesi pek olur” misali sakin kalanların iştah açıcı çileden çıkmaları…