Cenaze evlerine gittiğinizde merhumun-merhumenin ardından mutlaka birisi suçlanır, doktor hatasıyla ölmüştür, körolasıca gelini bakmamıştır, hayırsız çocukları hiiiç ilgilenmemiştir vs vs, helvayı lüpletirken sohbet bir ara öyle bir harlanır ki, herkes bir fail arar olur, diline dolar. Konunun dönüp dolaşıp buraya gelmesi çocukken beni heyecanlandırırdı, "
ölmedi-öldürüldü" gibi bir hikaye çünkü. Geride kalanların hesaplaşması mı desem, seyrettiğimiz okuduğumuz şeylerin etkisi mi bilmiyorum, alenen bir "
katil" aranır çünkü.
Bir ara, belki yirmi yıl olmuştur, işin matrağa vurur, "hayata trajedi lazım" der oynamaya başlardım kıkırdayarak... İnsanlar görünenle yetinemiyorlar, başka bir gerçek var, saklanan, gizlenen, tezgahlanan, "mutlaka var bir şey" dedirten bir şey...
Babam rahmetli, evde televizyon seyrediyor, yaz günü, dışarıda bir cayırtı koptu, caddede fren sesi, bam güm, merakla fırladı yerinden, koşarken ayağını koltuğun kenarına çarptı, serçe parmağı kırıldı, of puf, hastaneye gittik... Niye koştu, illa görecek, "oo ben iyiyim, neler neler oluyor, tüh tüh" diyecekken, neler neler görmüş oldu.
Hepimize "acı, kan, ter ve gözyaşı" lazım, hem de su gibi ilaç gibi lazım, aman yanlış olmasın, bize daha çok hikayesi lazım, kenardan kenardan seyredeceğimiz, ıhh diyeceğimiz (mekanın sahibiyiz ya), burun kıvıracağımız, el artıracağımız, elimiz kıçımızda üstten üstten bir yerden konuşacağımız hikayesi lazım.
Cenaze diyordum.
Sosyal medya kamusallığında cenazeler çok farklı yaşanmıyor, yazmak ve göstermek, bir tür teşhir ve iddiaya dönüştüğünden, insanlar "bugün" gazetelerine ne yazacaklarını, neyi, manşete çıkaracaklarını düşündüklerinden ölen öldüğüyle kalmıyor, ya ölmemiş, öldürülmüş oluyor ya da bizatihi oracıkta öldürülüyor...
Vesile de ediliyor elbette. Yukarıdaki tivit bunun bir örneği olmuş, yazan kişi bildiğini okumuş, döner döner bina okur mu demeli...yoksa inadım inat mı bilemiyorum, tutturmuş, e yani mesele pek de Fato gibi durmuyor...
Yanlış anlaşılmasın, aktüel bir tartışma yapmıyorum, kişilerle ilgilenmiyorum. Bir eğilimden söz ediyorum, cenaze dedim, birinin ölmesi bize yetmiyor demek istiyorum, taziye bizi kesmiyor, illa hikayeyi yükseltiyoruz, ilgili-ilgisiz birine çakıyoruz, çünkü "normal" olursa o gazete okunmuyor, o cümle dinlenmiyor, o ses duyulmuyor, o hayat ilgi çekmiyor...Sabır dilemek, acıyı paylaşmak, rahmet okumak ne ki, son derece normal...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder