Yazık Bize...

Daha ne olacak diyorum, dahası oluyor. Her gün bir şey oluyor, birini sindiremeden bir başkasıyla karşılaşıyoruz. Sonra bir başkası, bir başkası daha...Her seyrettiğimize şaşırıyoruz önce... Giderek daha az şaşırmaya ve normal bulmaya başlıyoruz.

Gemi gidiyordu, seyrediyorduk...Gemi batar mı batmaz mı bilmiyorum, yine seyrediyoruz.

Frankenstein hikâyesi bu...Kabil-Habil diyenler yanılıyor.

İlerde, geriye, bugünlere  bakıp "onlar iyi günlerimizdi" mi diyeceğiz?

Partiler ve siyasetçiler değişirler. Seçimler yenilenir; insanlar, yüzler yenilenir. Kimse ummaz ama gelenek bile değişir. Ama insan, şaşırma ve irkime hissiyatını yitirirse başka bir şeye dönüşür. Güvenmemeye, inanmamaya giden bir travmadır bu çünkü. 

Kötülük izliyoruz günlerdir. Yazık bize, şaşırmayan-irkilmeyen bir şeylere dönüşüyoruz. Herkes seçime kitlendi ama sonra ne olacak, bu yük, bu kirlilik  yarına nasıl devredilecek bilmiyoruz.