Ev

Evimi seviyorum. Bu aralar normalin üzerinde dışarı çıktığımdan, oradan kaçar gibi döndüğümden olabilir, iyice abarttım. Elle tutulsa, çocuk olsa mıncıracağım… Galiba dışarıda yaralanıyorum, galiba evde kendimi güvende hissediyorum. Bir ölçüt varsa eğer, olduğu gibi gidebildiğim ve sorgulanmadığım güvenli bir yer olduğu için seviyorum.

Üniversitede öğrenciyken arkadaşlar aralıklarla memleketlerine dönerlerdi, bir kısmı “eve gidiyorum” derdi. Başka bir şehir değil sığınılan, kavuşulan, hasret giderilen bir yer. Geri döndüğünde seni içeri almak zorunda oldukları bir yer de olabilir.

Evlendikten sonra, anne evindeki eski odam hiç benim odam gibi gelmemişti, şaşırmıştım. O zaman o odanın artık benim “kosmos”um olmadığını anlamıştım. Kitapseverler bilir, kitaplarınızı toparlarsınız, dizer, sıralar, temizler, sonra da uzun uzun bakarsınız. Tıpkı onun gibi, ilk evime gülerek baktığımı, günlerce evin varlığıyla güzel uyuduğumu hatırlıyorum.

Rilke, gerçek yolculuk insanın kendine yaptığı yolculuktur dermiş. Evimde, kendi evrenimde olmak bana yolculuk etmek gibi geliyor olabilir. Dışarıdan bakan biri için bir odadan diğerine giden, bir koltukta kıvrılan, yatakta serilen biri gibi görünebilirim.

Mıstık abi, yemin ediyorum, öyle değil!

Tanpınar, “İnsanın sevdiği bir ev olunca, kendine mahsus bir hayatı da olur,” diyor Huzur romanında; bu bana bir hayat ritmi gibi geliyor. İnsan eve döndüğünde, “kendi zamanına dönüyor.”

Elbette tehlikeli de… Çok şükür, “Hiç çıkmayayım,” demiyorum; en azından henüz. Çöp evin Levent amcası olmama daha var.

Malumunuz, evden günün belli saatlerinde çıkıyor ve yürüyorum.

Çok az insan gördüğüm için olabilir; hemen her insan bana ilginç geliyor. Alışana kadar, hafif bir voyeur gibi etrafı izliyorum. Çok sessiz bir yerde yaşadığım için kalabalık bir ortam beni rahatsız edebiliyor. İnsan dışarıda ruhen karışıyor, demek istiyorum; konum duygusunu kaybedebiliyor.

Eve döndüğümde gürültü dışarıda, karmaşa bende susuyor. Mis.