Son Okuduklarım 57

İki Yaşam, Fabien Toulmé'nin iyimserliğinin, uzun ve yavaş anlatımlı hikayeciliğinin dilimizdeki son örneği. Hayatla başetmek konusunda birbirinden farklı yollar çizen iki başarılı ve iyi eğitimli kardeşin serüvenini anlatmış bu defa: "İki hayatımız vardır, ikincisi, tek hayatımız olduğunu anladığımızda başlar" benzeri bir düsturla geliştirilmiş, Konfüçyüs söylemiş meğer, ticarileştirilmiş bir NLP sloganı gibi durduğunun farkındayım. Toulmé de farkında olmalı ki, günümüz orta sınıfını etkileyen o klişeye ironik bir mesafesi olsun istemiş,  tahkiyesi o  tutumu nedeniyle pek öyle sırıtmamış, esprili dili, sevimli çizgileri bu aurayı istiflemesini kolaylaştırmış görünüyor. 

Eskisi Gibi, ona göre daha sert bir hikaye, ki Alfred de iyimserliği ve mutlu son'ları seven bir auteurdur... Üç dört yıl önce okumuştum, İki Yaşam'ı bitirince dönüp tekrar elime aldım ve bu kez Türkçe'sini okudum... Yine bir erkek kardeşler ve yol hikayesi olduğu için aklıma düştü galiba. Benziyorlar ama ilki televizyona ikincisi edebiyata yakın hikayeler... 

İki Yaşam'daki iki erkek kardeş zıt karakterlilerse de birbirlerine çok düşkünler... Alfred ise birbirlerini uzun yıllardır görmeyen, sevmekle kavga etmek arasında salınan, alt sınıflardan iki kardeşin ilişkisini seçmiş... Küçük kardeş, serseri, dikbaşlı ve babayla kavga ederek evden kaçmış abisinin izini Fransa'da buluyor, tıpkı İki Yaşam'da olduğu gibi bir  "beyaz" yalanla onu yolculuğa, İtalya'ya dönmeye zorluyor... Yani iki albümde de iki erkek kardeşten gönülsüz olanını yolculuğa zorlayan bir yalan var... 

Yol ve yolculuk hikayeleri, malumunuz "büyüme anlatılarıdır", yolcular olgunlaşarak çıkarlar o yoldan... Didişmeler, itiraflar, geçmişle hesaplaşmalar, gülmeler, ağlamalar ve haliyle flashbackler izleriz.  İki albüm bana birlikte okunabilirmiş gibi geldi, klişeleri görmek bakımından öğreticiler. Eskisi Gibi, daha derinlikli, entelektüel ve edebi arayışları olan daha estetik bir albüm, diğeri başarılı bir mainstream iyimserliği taşıyor.