Kuşkovar

Aşağı yukarı üç ay ofisi boşlayınca, doğa boşluk kaldırmıyor,  güvercinler benim pencere kepenklerinin üstüne yuva yapmışlar, e onunla da kalmamış, haliyle binanın girişini bol bol gübrelemişler. 

Ofise geri dönünce, apartman görevlisi, bulduğu çözümle kapımı çaldı, e adam her gün temizlikle uğraşıyor, dedi ki "sen izin verirsen kuşkonmaz yaparım ben o üst tarafa".... İtiraf edeyim, anlamıyorum da, kuşların konmaması için bir şeyler asacaklar ama onun adı nedir bir fikrim yok... Kuşkonmaz diye bir şeymiş diyorum.

Laf uzamasın, geldi, birlikte de çalışarak, kuşkovar denilen şeyleri kepenklerin üst tarafına yapıştırdık...

Üstünden zaman da geçti, en az on gün olmuştur, güvercinler, alışkanlıkla geliyor, kanat çırparak geziniyor, konacak yer bulamayınca gidiyorlar ama o çırpınışları, bana çaresizliğin sesi gibi gelir oldu, edebiyat yapmıyorum, sahiden de öyle, konuyorlardı artık burası onlara "kapandı",  Hani çırpınıyorum derler ya, didindim, uğraştım, çabaladım olmadı anlamında onlar çat çat çırpındıkça baştan ayağa geriliyorum, "yahu dünya kadar ağaç var, gidin oraya kardeşim" filan derken buluyorum kendimi... Pavlov'un zilleri gibi oldu bana o çırpınışlar, güvercinler ne zaman vazgeçecekler diye düşünebilecekken o sesler içimi olumsuz anlamda daraltır oldu.