 |
Senarist olduktan sonra "dükkanı kapattık" mecburen. İleride bir gün yazarım diye bir ümitle topladığım şeyler, kimi kitaplarımı geliştirmek gibi hayallerim var filan ama içinde bulunduğum tempo itibarıyla bunu yapmam mümkün değil...hayal ediyorum diyelim. [Yine punduna getirip iç döktüm, işim gücüm poz...]
Pek çok insan bir çizgi roman koleksiyoncusu olduğumu düşünüyor...Bu konuda çok yazıp çizdiğim için böyle düşünülüyor ve evet, elimde epeyce şey var, yıllardır okuyorum, okuduğumu kenara koyuyorum ama bütün bunlar "yazmak" için, okurken keyif almak için... "itinayla" saklamak için değil. Şöyle anlatayım, yıllar önce Karaoğlan hakkında bir kitap yazmıştım, biter bitmez elimdeki külliyatın yüzde doksan beşini elden çıkardım, pişman olursun, nasıl kıydın filan denmişti, böyle bir eksiklik hissetmedim hiç...
Koleksiyonculuk meselesi, özellikle çizgi romanla ilgili olduğunda bence karıştırılıyor. Bu konuda koleksiyonu olanlar ekseriyetle çocukluklarını kovalıyorlar, hatıra topluyorlar. Elimde Pekos Bill ilk sayı vardı, evleniyordum para lazımdı, 100 dolar verdiler, hiç düşünmeden sattım. Benden alan belki 200 dolara bir başkasına sattı ama inanın çocukken o çizgi romanı okumuş birilerine sattı. Koleksiyonun bir yatırım değeri olur, Pekos Bill'in veya Tommiks'in, Zagor'un okurları dışında ahı şahım bir değeri yok ki...
Niye yok? Senin çocukluğuna dokunuyor ama bugün kimse hatırlamıyor, üstelik yerli de değil. Orhan Veli'nin el yazması veya Abidin Dino'nun eskizleri değil çünkü... Nostaljisi dışında değeri nasıl olabilir, Oğuz Aral'ın, Suat Yalaz'ın orijinal çizimleri, çizgi roman sayfaları Zagor'dan çok daha değerli ve daha da olacak, geniş anlamıyla tarihe ve sanata "dokunuyor" çünkü... Çocukluğunu kovalayan insanların fiyat artırımıyla bir kitabın, bir serinin değeri artabilir ama bu artış, aktüel bir artıştır, geleceğe kalamaz demek istiyorum. Çünkü konuşulmuyor, o yılları yaşamışlar dışında birilerine dokunmuyor...
Arada yazayım ya ben bu meseleleri, söyleyecek lafım çokmuş...
1 yorum:
Koleksiyoner değilim, çok para vermiyorum ama makul fiyata bulunca; Zagor, Tommiks, Mister No, Kızılmaske, Tarkan falan alıyorum. Hepsini tamamlamama imkân yok ama olsa alırdım. Yüzde doksan çocukluk hülyaları, yüzde on kendi çocuklarıma bir hatıra. Bende çok kıymetli olmadıklarını düşünüyorum ama müzayedelerde, sitelerde fiyatları görünce bunları kim şişiriyor diye soruyorum. 90'ların başında kiloyla satılan çizgi romanlar, acayip fiyatlara gidiyor. Muhtemelen sizin dediğiniz gibi, benim yaş grubum iş güç ve biraz para sahibi olanlar topluyor. Ama çocukların ilgisini çekeceğini hiç sanmam. Bu nesil biterse ilgi azalır herhalde. Karaoğlanlara üzüldüm ama sahip olmak isterdim.
Yorum Gönder