Reşat Nuri

Pır pır pırlayan güvercin. Büyük ev. Reşat Nuri, bahçeye açılan pencere. Zeyniler Köyü’nde Feride. Kasaba hikâyesi. Kavak yelleri ve eski hastalıklar, usul usul küçük kıyametler ve balolar, akşam içilen rakılar. Merhamet yağmurları, doktorlar, zabitler ve titreyen yapraklar, geceyle gündüzün olmadığı edebi zamanlar. Rastlantıların, çilelerin, esrarlı hallerin, melodramatik itirafların, yüksek teliflerin, halk ilgisinin ve çoksatar romanların büyük yazarı. Düşkünlerin, bedbinliğin, hararetin, hakikatin, muhitlerin ve mülahazaların, Homongolos’un ve Lamia’nın, feryadın, iniltinin, uzak Anadolu’nun hikâyecisi… Yazarak yaşayan adamın güvercinleri, dolaşıp durdular bizimle, gök bulanıkken azımsanarak, “Tefrikacı, geçelim o beyfendiyi, hadi edebiyat konuşalım,” diyerek… Reşat Nuri, hem sonu hem doğuşu romancılığımızın…