Veyl Şairlere !

Yakın arkadaşım Az. aradı, ağır bir geeker olduğu için, sosyal medyada gördüğü bir şeyi konuşmak için yapar bunu... Of puf etsem de beni bir sürü saçma şeyden haberdar ettiği için seviyorum konuşmalarımızı... Genel olarak, yüksek perdeden, sloganvari bir cümleyle başlar konuşmalarına, sonra varsayımları giderek mırıltıya dönüşür , kendiyle çelişkiye düşecek ölçüde o ilk cümlesiyle kavga etmeye başlar ve vazgeçer, "abarttım" diyerek normalleşir. 

Bu defa şairlere kafayı takmıştı, birinden söz ediyordu ama genelleme yapıyordu. "Salak bunlar" ile "süzme salak bu" arasında gittiği bir cümleyle sosyal medyada pozörlük yapan bir şairi (!) diline dolayarak tiradına başladı. Ben başka tür bir geeker olduğum için şunu söylememi bekliyordu: "O mu şair, emin miyiz?" dedim, demesem olmazdı, ihtiyacı vardı, arkadaşız çünkü. 

Derinden bir kıkırdama duydum, hoşuna gideceğini biliyordum. Başladı anlatmaya, edebileştirmeden özet geçiyorum, böyle konuşuyor çünkü:

"Şiir seviyorum ve imkan buldukça okuyorum ama şairlerle arkadaş olamıyorum, sohbet etmekten söz etmiyorum, derdimi paylaşmak ve iç dökmek gibi bir yakınlık kuramıyorum, daha doğrusu bunu istemiyorum..." dedi.

Hıhıı filan gibi bir ses çıkardım, kesmek istemiyordum...

"Şiir seviyorum dedim ama şiir sevenlerle de birarada duramıyorum, şiir alıntılayanlar, konuşurken şiir paylaşanlar, şiir dinlerken hüzünlenenler, şiir dinletileri yapanlar, orada seyirci olarak bulunanlar, onları dinlerken gözleri dolanlar hoşuma gitmiyorlar,  onlardan, uzaklaşmak, tanışmamak, duymamak-görmemek, kaçmak istiyorum... "

Sevmeme halkasını giderek büyütüyordu, tek tek sayarken tısladığı, huysuzlanmasını gösterdiği vurguları vardı, haz alıyordu.

"Komik göründüğümün farkındayım, gel gör ki, hissiyat bu, çok sınadım kendimi, abartıyı sevmem, sakin kalayım isterim ama bu konuda yapamıyorum, bu yaştan sonra pek değişemeyeceğim, bunu anladım. Şiire katlanabilirim, şairleri ve şiir severleri sevmiyorum ulan Levent" dedi... 

Biraz sustuk, "sen ne diyorsun peki buna?" diye sordu.

Ona başımdan geçen bir hikaye anlattım. Yıllar yıllar önce bir ülkenin şair ve bürokratlarıyla bir yemeğe katılmak zorunda kalmıştım. Yemeğin bir noktasında biri ayağa kalkıp şiir okumaya başladı, alkışlandı, gözleri dolanlar oldu, ilginç gelmişti bu durum, merakla inceledim insanları. Bunun bir başlangıç olduğunu, herkesin sırayla ayağa kalkıp kadeh kaldırarak şiir okuyacağını, her okunan şiirle masadakilerin tarumar olacağını, gözyaşlarının "anbean" artacağını nerden bileceğim. Daha da fenası, sıra bana geliyordu ve ben ayağa kalkıp vıdıvıdı etmek istemiyordum. 

Arkadaşım hikayeme bayılarak "tam da bu!!" "şairlerle masaya oturulmaz, illa büyük sözü-son sözü söylemek isteyen tiplerle sohbet edilmez" filan saydırıyordu. "E dedi, şiir okudun mu?" 

Kendimi sözlüye kalkmayı bekler gibi hissettiğimi ve çok gerildiğimi söylerken konu dağıldı, bunu hep yaparım, lafı birdenbire Ortaokulda müzik dersime, solfej okuma sözlüsüne getirdim, solfej okuyanlar sınıfı geçerdi, geçemeyenlerden ağlayanlar yine geçerdi... Solfej okuyamayanlar ve ağlayamayanlar sınıfta kalırdı dedim.

Sonra zil çaldı, telefonu kapattım, kargocu gelmişti, sonra yine konuşurduk.