His

Altı yıldır her yılbaşı yeni bir senaryo sözleşmesi imzalıyorum, bu yıl da görüşmeler yapıyordum, önerileri mutlaka dinlemek istiyorum, çünkü başka bir şehirde yaşıyorum, piyasanın dışındayım, izleme ve okuma pratikleri farklı biriyim, ne istendiğini, neyin popüler olduğunu anlamamın bir yolu da bu görüşmeler oluyor benim için. Hikaye iştahım olduğundan her konuşulan şey beni heyecanlandırıyor, kendimi frenlemek zorunda kalıyorum… Bu işlere geç başladım, anlatmak istediğim çok hikaye var, arsızlığım ondan, yetişmeye çalışıyorum galiba… 

Oldum olası sakınarak iş seçiyorum, insanlar bazen beni bir zanaatkar sanıyorlar, benim bir okur, bir seyirci, beğenileri ve entelektüel ilgileri olan bir yazar olduğumu-olabileceğimi unutabiliyorlar. Mutlu olacağım işler yapmak istiyorum. Dışarıdan bakınca huysuzluklar ediyor gibi görünebiliyorum, oysa kendimi korumaya çalışıyorum. 

Laf uzamasın, bu yılbaşında da e işte yapımcılarla konuşuyordum, birden oldu diyemem ama şunu fark ettim, aklımda başka bir hikaye var benim, onu yazsam daha mutlu olacağım. Ve yazdığım şeyi okumak isteyen birileri illa ki olacak… Neden kasıyorum dedim… Ertelediğim, yazarım illa ki dediğim bir şeyden söz ediyorum… Bir şimdiki zaman karanlığı, bir kenar mahalle hikayesi anlatsam “kendime geleceğim”… gibi geldi. Ben yazayım, onlar okusunlar... Bu sene kimseyle sözleşme yapmamaya karar verdim. 

Benim için yıl bu hisle başladı.