Kemal Tahir bey

Kemal Demir. Daha on sekizinde gazeteci. Çalışkan ve çalışmaya mecbur. Sonra Donanma Davası’ndan hapse, Nâzım’la birlikte. Yok yere. İnsan ağlar bu gaddarlığa. Çorum’da, Çankırı’da geçen mahpus yılları. Avluda volta. Nâzım kadar iyi olmayınca şiiri bırakıyor, iyi ki bırakmış. Açlıkla yazılmış tefrikalar. Bir orman gibi içinde saklanacak. Bedri Eser, Samim Aşkın ve Çağlayan’ın Mayk Hammerları, Çorumlu polisiye. Kendi adıyla Göl İnsanları’nı çıkarıyor, merhaba edebiyat. Yerlici, şiveci, konuşkan, kalp atışı. Türk romanı! benzemesin kimse sana! Sonra edebiyatın mevsimsiz, tarihsiz şehrengizine çarpa çarpa rüzgârı. Rahmet, İnce Memed’in yolunu kesiyor. Bozkırdaki Çekirdek, Ensdidü’nün ezberine yazılıyor. Romanın beşinci mevsimi. Kemal Tahir, evin dışındaki adam, o gelince muhabbet değişiyor. Üfleye üfleye yenilen ekmek.