Bir yol vardı

https://www.deviantart.com/kyomu/art/The-Road-to-Tomorrow-76709974

Funda'nın beraat kararında şöyle geçiyor: “yüklenen fillin kanunda suç olarak tanımlanmamış olması sebebiyle…”Bu kadar basitti, biliyorduk, biliyorlardı.

Herkes ama istisnasız herkes, ifade özgürlüğü hakkına sahiptir. Nefret söylemi dışında kapsamı, kişilere, zamana, içeriğine göre farklı değerlendirilemez. İfade özgürlüğü, eleştiri özgürlüğünü güvence altına alır.

Unutuluyor, hatırlayalım: bütün eğitim hayatımız, sayısız cahil ve hödük öğretmene, ceberrut müdürün, sevimsiz bir müfredatın bize yaşattığı vasatlığa rağmen çoğulculuğa ve ifade özgürlüğüne  dayalıdır. Bize bu öğretilir. Öğrenciler aralarında tartıştırılır ve farklı fikirlerin kabul edilmesi öğretilir.

Mesela meclis fikri yine bu ideale dayalıdır. Aynı olmak değil, farklılıklarla yanyana olabilmek düsturunun o meclise güç vereceğine inanıldığından demokrasi düşüncesine varılmıştır. Bunlar, inanın ilkokul kitaplarında çocuklara anlatılıyor. 

İş nutuk atmaya, hatipliğe gelince bunları tek tek konuşuyoruz zaten. Mesele fiiliyat mı desem, sahicilik mi, o noktaya geldiğinde, rotamızı tahakküm edenin diline ve kararına göre tornistan ediveriyoruz.

E burda yol vardı, niye uğraştık bu yol için denmiyor, o yola duvar örüyoruz.

Gözü açıklık mı, pragmatizm mi, cehalet mi, kendinden memnun olmak mı, akıldan korkmak mı...  Say say bitmez, galiba cevabı yok bunun. O yola örülen duvarı şehvetle, sırat köprüsüne yaklaşırcasına övmeye başlıyoruz.

Malum, işler tersine döndüğünde pişman da olacağız. Yazık, tüh tüh, gaflet, o zamanın zihniyeti filan diyip geçeceğiz...

Fikren ve zihnen ilkokul düzeyinde bir başlangıç noktasından söz ediyorum. Kibirle değil hatırlatarak konuşmaya çalışıyorum.