 |
Birinin başına acı bir şey geldiğinde üzülmekle birlikte içten içe de seviniriz, bize acımayla birlikte üstünlük hissi de verir çünkü. O üstünlüğün içinde gülme de vardır, mizah da. Yaşıyoruzdur, rezil olmamışızdır. Trajedi, güçlü birinin başına gelirse haz daha da artar. Hem trajedi sürsün isteriz, hem de insani olarak bu acıyı paylaşırız.
Aldığımız eğitim ve bize doğru diye belletilen iyilik inancı bunu gerektirir. Ama o eğitime ve iyilik inancına nanik yapmak da bastırılan ruhumuzun arzusudur. Trajikomik olan biraz da hissettiklerimizdir ayrıca. Trajedinin sürmesinden keyif almak komik ve bir o kadar da trajiktir.
Sosyal medyada "linç" filan deniyor ya...Trajik kimi olayları konuşmak için fırsat kollandığını, şehvetle konuşulup, kıs kıs da gülündüğünü, trajedinin mizahileştirildiğini galiba hepimiz fark ediyoruz. Keder ortaklığı, revanşizm ve tahkir etme garip bir karışım olarak herkesin konuşmasına "bulaşıyor."
Birinin başına acı bir şey gelir ve bir anlığına sevinirsin. Sonra insanlığına söversin. Hani iyi bir insansın? N'oldu? Şu linç denen akım da bir an önce bitsin diye bekliyorum.
YanıtlaSil