Tatlı

Üç yıl oldu babamı kaybedeli. Hemen her gün bir şekilde hesaplaşıyorum onunla, öyle oluyormuş meğer, ebeveynlerin ardından mutlaka konuşuluyormuş, bitmiyormuş meseleler, ben de konuşuyorum, iyi ve kötü hatıraları birer birer çağırarak, bana haksızlık ettiğini düşünerek, söylenerek, buna rağmen anlamaya çalışarak filan...

Sosyal medyada anne ve baba kayıpları romantizmle, büyük özlemle, övgüyle paylaşılıyor... Ne kadarı poz ve yarıştırma, bunu bilemiyorum, büyümek ve çocuk yetiştirmek bence çok sancılı şeyler ve bu ilişkinin bu kadar toz pembe anlatılması bana inandırıcı gelmiyor.

Babamın tekrar tekrar anlattığı askerlik hatıraları vardı, bunu yazmasını istemiş ve onu teşvik etmiştim. Uzun bir zaman uğraşıp yazdı, okuyunca hayal kırıklığına uğramıştım, anlattığı gibi yazmamıştı. Donuktu, gittik-geldik, şu oldu-sonra şu oldu gibi şeyler... Baba demiştim, buradaki kimsenin zaafı yok, hiç mi kötü bir şey olmadı...Hiç unutmuyorum, "birileri okur ve üzülebilir, geçmiş gitmiş, unutmak lazım" demişti. Halbuki kim okuyacak, galiba yazdıklarını bir tek ben okudum mesela... 

Ebeveynleri hakkında yazanlar da birileri okur ve üzülebilir endişesiyle de yazıyorlar, bana öyle geliyor, gerçek bu kadar tatlı olamaz çünkü...