Deprem

Hayat çok tuhaf, dün akşam hava koşulları nedeniyle İstanbul'a gidip gidemeyeceğimi bilemiyor,  Ankara-İstanbul uçak seferleriyle uğraşıyordum, gitmem gerekiyordu, çünkü bu akşam Bozkır'ın ilk gösterimi vardı, bir elli altmış kişi biraraya gelip ilk bölümü seyredecektik, perşembe yayın vardı filan... Geç saatlerde uçuşum iptal edildi, tren seferleri doluydu, karayolu kötüydü şu bu... Bir baktım İstanbul'a gidemiyorum, e ne yapalım "sabah ola hayrola" dedim ve üstelemeden yattım.

Sabah deprem haberleriyle uyandım, şu saate kadar da vakit nasıl geçti, ne yaşadım, ne konuştum bilmiyorum. Arkadaşları, eş dostu ve eski öğrencilerimi arayıp soruyorum...  İlk kez bu kadar geniş alanda deprem gördüm, gerçekten korkunç... Dün akşam ne yaşıyordum, bugün ne oldu... Bu yüzden hayat tuhaf dedim, bir oradayız bir burda...

Yirmili yaşların hemen başındaydım, ölümcül bir kaza geçirdim, bu benim ikinci hayatım sayılır... O kazadan sonra uzunca bir zaman "hırsımı" kaybettim, "buna mı inat ediyordum", "bu muydu kavga ettiğim şey", "ne diye bu kadar gerildim ki" diyerek kendimi doğru biçimde frenledim... 

Sonra üstünden zaman geçtikçe  dünyevilik mi desem kapitalizm mi, artık o neyse işte, akacak mecra buldu kendine, yine bildiğini okuttu bana...Geçti gitti unuttum...Oysa hayat çok kısa ve beyhudeliğini bize hatırlatıyor işte...

Hatay'ı ve İskenderun'u öyle güzel hatırlıyorum ki...