Öğün çalış güven...

Oranlar azalarak değişiyor ama hemen her kamuoyu araştırmasında kesin bir veri olarak çıkan şey şu, herhangi bir komşu millete, Avrupalıya, Amerikalıya, bir başka etnik kimliğe falana filana "millet olarak" olarak güvenmiyoruz. Kuşkulanmadığımız birileri yok yani. Herkesten çekiniyor, korkuyor, iğreniyor, sakınıyor, küçümsüyor, güvenmiyor, uzak duruyoruz.

Şaşırdık mı peki, şaşırmadık değil mi?

Siz de deneyebilirsiniz, "aa böyleymiş" diyerek birileriyle konuşun lütfen, bu duruma istisnasız kimse şaşırmıyor, etnik bir vurgu ya da memlekete dair bir karakter özelliği sayıyoruz, belki de çok duyduğumuz için normal buluyoruz. Galiba, her yüz kişiden sadece dokuzu ya da onu, yabancılara güveniyor, sadece o kadar. Sağcısı solcusu futbolcusu, simitçisi siyasetçisi, İzmirlisi Yozgatlısı bu geniş sevmemezlik sahilinde hep birlikte güneşleniyoruz, enikonu hem-fi-ki-riz... Patetik mi demeli patolojik mi,  bilemiyorum.

Şuna da dikkat edin, bu hususiyetimiz sadece ve sadece, ırkçılık ve yabancı düşmanlığı söz konusu edildiğinde aklımıza geliyor. Oysa değil, bu zihniyet, bir refleks olarak her konudaki fikrimizi etkiliyor, beğendiğimiz, güvendiğimiz, korkmadığımız, çekinmediğimiz ve kuşku duymadığımız kaç şey var... Sosyal medya tartışmalarına, popüler kültürle ilgili gerilimlere bu taraftan bakın derim.

Ah vah ettiğim sanılmasın, doğrusu yanlışı gibi bir pedagojik çıkarımda da bulunmuyorum, bizi, bize anlatan öfkeler, heyecanlar, husumetler bahsinde aklımızda tutalım diye yazıyorum.