Bir albümden çıkanlar

Hadi pandemi filan hatlar karıştı ama ben evveliyatından söz edeyim, geceleri dışarı çıkmak, geç saatlere kadar eğlence mekanlarında takılmak, sabahlamak, bir mekandan diğerine geçmek, cila çekmek filan bende hiiç yoktur, tek ilgim galiba, edebiyatına ilişkin... İronik ve tuhaf olduğunu kabul ediyorum, geceleri yaşayan ve çalışanlara dair pek çok şeyi toplarım, okurum, incelerim.

Epey oluyor, altmışlı yıllardan, Beyoğlu'dan, bir pavyon çalışanına ait bir fotoğraf albümü elime geçti. Meğerse, bir transbireymiş, onun aşağı yukarı on yıl süren çalışma hayatından elli altmış tane fotoğraf düşünün... Arkadaşları, sevgilileri ve kendisine ait siyah beyaz fotoğraflar. 

Bir arkadaşım albümü incelerken şapsik biçimde "tıpkı annelerimizin aile albümleri gibi" dedi, "daha radikal bir şeyler bekliyordum" diye ekledi.

Fotoğraf, hele o yıllarda, pahalı bir şey olduğundan, banyosuydu-baskısıydı bir profesyonele, bir aracıya ihtiyaç duyduğundan epeyce resmi bir şeydi, polaroid çıkana kadar mahrem şeyler çekilemezdi filan... Şunu demek istiyorum, hani hepimizin bir kamusal bir de gizli senaryosu var ya, ona göre yaşıyoruz ya... Arkadaşım, underground saydığı bireyden ahlaka ve hayata dair muhalif "manzaralar" bekliyordu, evvela diyelim, teknik olarak imkânsız ölçüsünde zordu...

Bir de sahiden de bunu (o muhalifliği) istiyorlar mıydı emin değilim, yani gayri ahlaki bir iş yapıyorlardı ama o "mesaisi" olan bir işti ve iş bitince normale karışıp gidiyorlardı. Aile kuruyor, çocuk büyütüyor, geleneğe dair ne varsa ona uyum gösteriyorlardı. 

Ve bence, gece çalışanları, anaakım dediğimiz genelgeçer ahlak kurallarının dışında düşünmek istiyoruz, veya öyle yaşadıklarını sanıyoruz... Oysa iktidar partilerine oy veren, güce tapan çoğunluktan çok farklı düşünmüyor ve yaşamıyorlar...