Yaşar

Avuru zavuru, bağrını döveni, mızırdananı, bir bir anlatanı, efil efil eseni, siyim siyim yağanı, vıcır vıcır öteni bilen adam. Destancı, ağıtçı, meydancı, muhabbetçi. Güzel ağlayan, güzel gülen yazar. Yetim, kekeme, tek gözlü, eksik çocuk. O çocuk olmadan yazar olamazmış. O çocuk olmadan Çukurova yetim kalırmış. Yaşar Kemal kimsecikmiş, yağmurcuk kuşuymuş, Memet’miş. “Amanı bilin mi efendi?” diyormuş. Gün ışığı maviymiş, ipince dağılarak çağlarmış. Stalin, Gorki’yi öldürttüğü için alçakmış. Kürtlerle Türkler kadere rıza derlermiş. Fırat suyu kan akarmış. İstanbul Türkçesiyle roman yazılamazmış. Yeşil sinekler, sarı ışıkta çakıp çakıp sönüyormuş. Yaşar Kemal, Türkçenin tabiatıymış. Onsuz hayat, onsuz edebiyat kararsız, durgun ve un ufakmış. Cansız.