Türkiye odaklanıyor

Çocuğunuz, çocuğu olan yakınlarınız varsa bunu çok duyuyorsunuz. Hatta o kadar çok duyuyorsunuz ki  bütün çocukların böyle bir sıkıntısı var gibi geliyor insana. Bir çağ hastalığı diyenler çıkıyor. Öğretmenler söylüyor, psikologlara gidiliyor, hal çaresi aranıyor...

Deniyor ki, oğlunuzun kızınızın odaklanma sorunu var. İlgisi dağılıyor, devamını getiremiyor, uzun süre herhangi bir şeye fokuslanamıyor şu bu. Ebeveynler, doktorlara taşınıyor, çocuklarının durumlarını birbirlerine anlatıyorlar. "Ay bizim kız da böyle" "aynen bizim oğlan" , "Maymun iştahlıııı!" "Bi şeyi de sevse, bi şeyle de ilgilense."

Mesele oğlumuzun kızımızın, yeğenimizin, torunumuzun, bebelerin haritada bir noktaya odaklanamaması, testlerden, sınavlardan, okuldan, öğretmenlerden, şahane eğlenceli derslerden sıkılması ve dinleyemez olması değil...

Mesele çocuklarla bitmiyor, onlarla da başlamıyor. Gücümüz onlara yettiği için onları konuşuyoruz. Bu çocuklar, tıpkı anne babaları gibiler. Ebeveynlerinden, öğretmenlerinden farklı bir algıları yok. Babası ne kadar odaklanıyorsa, annesi nasıl bir fikri takip yapıyorsa onlar da ancak o kadar yapabiliyor aslında.

Türkiye, bir bütün olarak, bir kolektif ruh olarak söylüyorum bunu, siyasetçisinden sporcusuna, öğrencisinden hocasına, doktorundan hastasına, tek tek insanlara ve olup bitenlere bakın,  herhangi bir şeye odaklanamıyor, sürdüremiyor, o kadar çalışamıyor, gerisini getiremiyor, yıllara yayamıyor, yineleyemiyor.

Dünyanın ve memleketin en hayati meselesi sayarak hararetlendiğimiz bir şeyi iki gün içinde unutuyoruz. Kahrettiğimiz, delirdiğimiz, zıvanadan çıktığımız bir sorunu çabucak aklımızdan çıkarıyoruz. Başardığımız ve başardığımız için ziyadesiyle övündüğümüz bir şeyi asla tekrarla-yamıyoruz. Bunu yapabilmek için gereken özveri, sabır, dirayet, rutin ve idmanı yapamıyor, o çabayı gösteremiyoruz.

Ve inanın, sosyal medya çağındayız karşim de değil, Hoca'nın gençliğini de biliyoruz.