Castro

Hikâyeyi iç savaş sırasında Küba’ya gelen ve orada yaşamaya karar veren bir Alman gazeteci anlatıyor. Önce Castro’yu tanıyanlarla konuşuyor gazeteci, sonra Kübalı olunca kendi deneyimlerini paylaşıyor. Az şey değil, Küba’da yıllar yıllar geçiriyor, yaşlanıyor. Devrimi daima tutkuyla sahipleniyor, savunuyor, eleştirmekten kaçınıyor demek daha doğru. Gel gör ki bunu yaparken bize bir katılaşma manzarası da resmediyor. Devrim fikri, herkesi heyecanlandırıp umutlandırır ama reel politika, gündelik sorunlarla maluldür, devlet olmak, kamusal meseleleri çözmek, bürokratik işleyişi sürdürmek bambaşka bir gündemdir. Herkesin kafasında kurduğu devrim tahayyülü hem çeşitlidir hem de çoğunluk çıkarıyla her zaman uyumlu olmayabilir. Gazeteci, Castro’nun yanında savaşırken tanıdığı-sevdiği devrimcilerin Castro muhaliflerine dönüşmesini içi burkularak anlatıyor. İçlerinden biri, âşık olduğu-birlikte yaşadığı sevgilisi, diğeri yakın arkadaşı olunca bu burkulma, bir eşik noktasına dönüşüyor. Gün geliyor Castro’yla özdeşleştirdiği devrimi, aşkına tercih etmek zorunda kalıyor. Sevdiği kadın Küba’yı terk ederken o kahrederek, hayıflanarak geride kalıyor. Küba’nın global hikâyesinde bu türden bir hayal kırıklığı hep var galiba. Che’nin bürokrasiye uyum sağlayamayıp silahlı mücadeleye geri dönmesi de bunu anlatıyor aslında. Devrim fikri, siyaseti kadar heyecan verici değil veya devrim, Küba’dan güzel…

Akılçelen'den çıkan Castro, anlattıkları bakımından dikkat çekici bir çalışma. Bir eylem adamı ve siyasetçi, yaşadığımız dünyanın belki de en ilginç kişiliği olan Castro’nun hayatını anlatmıyor sadece. Küçük zamansal sıçramalar yapsa da kronolojik bir tutumu var. Ve evet, Castro’nun görüşleri, siyasi manevraları, ilişkileri, Küba Devrimi anlatılıyor ama galiba alttan alta devrim romantizmine de eleştirel yaklaşıyor. Asıl ilginçliği oradan.

Kleist çizmiş, hatırlayanlar olacaktır, Flaneur’un yayınladığı Cash’i de çizmişti. Meraklısı, çalışmaya kaynaklık eden Volker Skierka’nın Castro biyografisine ayrıca bakabilir (HitKitap).